Monica

rowerowy blog

Info

Ten blog rowerowy prowadzi Monica z miasteczka Luzino. Mam przejechane 14904.00 kilometrów w tym 0.00 w terenie. Jeżdżę z prędkością średnią brak danych. i się wcale nie chwalę.
Suma podjazdów to 0 metrów.
Więcej o mnie.

Znajomi

wszyscy znajomi(29)

Moje rowery

Kross Trans Alp 14719 km

Wykres roczny

Archiwum bloga

Wpisy archiwalne w kategorii

Wyjazdy kilkudniowe

Dystans całkowity:	2755.00 km (w terenie 0.00 km; 0.00%)
Czas w ruchu:	b.d.
Średnia prędkość:	b.d.
Liczba aktywności:	44
Średnio na aktywność:	62.61 km
Więcej statystyk

DST 78.00km
Sprzęt Kross Trans Alp
Aktywność Jazda na rowerze

Stańczyki i Puszcza Romincka dz.2

Niedziela, 24 maja 2015 · dodano: 03.06.2015 | Komentarze 4

Drugiego dnia przywitał nas piękny poranek, choć właściwie nie, poranek był bardzo zamglony, ale gdy mgły opadły okazało się, że zapowiada się przepiękny dzień!
Właściwie początkowo miałam plany, by od razu ruszyć w samo serce Suwalszczyzny, czyli na szlaki Suwalskiego Parku Krajobrazowego. Ostatecznie jednak o trasie na ten dzień zadecydował fakt, że była to niedziela i na dodatek niedziela wyborcza, więc udałyśmy się na mszę do najbliższej parafii (rzymskokatolickiej), a ta była w Pawłówce, a następnie do Przerośli gdzie byłyśmy pewne, że będzie jakiś lokal wyborczy. Stamtąd zaś jest już niedaleko do Stańczyków i Puszczy Romnickiej, czyli miejsc, które chciałam odwiedzić. Stańczyki ze względu na słynne wiadukty kolejowe, a puszczę po prostu, bo puszcza... ;-)
Do Przerośli trasa była głównie asfaltowa, ale potem to już aż do Starej Hańczy błąkałyśmy się po szutrach i leśnych ścieżkach ;-)

To był wspaniały dzień, pomimo faktu, że dwa razy miałam wywrotkę (raz podziwiając widoki po lewej a jadąc w zakręt na prawo, a drugi raz analizując mapę w trakcie jazdy - wówczas gdyby nie barierka na mostku znalazłabym się w rowie 2 metry niżej), ale nie dotknęłam nawet gleby, natomiast mój rower się powykręcał i urwała się linka od licznika. To byłaby nieciekawa sytuacja nie mając informacji na temat kilometrażu w nowym terenie, na szczęście przed wyjazdem tata zamontował siostrze jakiś swój stary licznik, który o dziwo działał, więc teraz się bardzo przydał.

Trasa: Błaskowizna – Bachanowo – Pawłówka – Łanowicze Małe – Przerośl – Stańczyki – Błąkały – Błądziszki – Rez. Dziki Kąt – Bludzie – Będziszewo - Błąkały – Stańczyki – Golubie (wieś której nie ma) - Skajzgiry – Kłajpedka – Stara Hańcza – Hańcza – Bachanowo – Błaskowizna

Przed lokalem wyborczym w Przerośli - obowiązek spełniony © Monica

Przerośl, zabawna fontanna na ryneczku © Monica

W XVI i XVII w. Przerośl była największą osadą Suwalszczyzny. Jednak rozwój miasta został zahamowany w czasie "potopu" szwedzkiego i późniejszych epidemii dżumy. Przerośl utraciła prawa miejskie w 1886r. Po dawnej świetności został tylko przestrzenny układ miasta.

Z Przerośli jedziemy pięknym szutrem do Stańczyków.

Nad pięknie położonym Jeziorem Bocznym © Monica

Pagórki © Monica

Full wypas :-) © Monica

Zjazd do Stańczyków © Monica

Wiadukty kolejowe w Stańczykach © Monica

Wiadukty w Stańczykach robią imponujące wrażenie - warto je zobaczyć. Wykonane w latach 1912-1926 z żelbetonu, o wysokości 40 metrów, są to podobno najwyższe wiadukty w Polsce. Były elementem linii kolejowej łączącej Gołdap z Żytkiejmami.

Na wiaduktach © Monica

Zejście pod wiadukty © Monica

Rzeka Błędzianka © Monica

Ze Stańczyków udajemy się w kierunku miejscowości Błąkały, by dalej odszukać zielony szlak, który ma nas zaprowadzić do Puszczy Rominckiej.

Jezioro Tobellus © Monica

Piękna aleja © Monica

W okolicach Błąkał są rewelacyjne pagóry, ale... musiałabym mieć jakieś panoramiczne zdjęcia, żeby je pokazać.

Okolice wsi Błąkały © Monica

Błąkały, Błądziszki - coś mają w sobie te miejscowości, bo nie możemy w nich natrafić na zielony szlak który powinien tamtędy biec... Szukamy, zawracamy, droga się kończy, dojeżdżamy do jakiegoś gospodarstwa (leśniczówki?) pod samym lasem w Błądziszkach, wychodzą jacyś prawdopodobnie turyści, z nami analizują mapę i mówią, że tu już nic nie ma, jedyna droga do lasu to ta którą wcześniej próbowałyśmy, ale zawróciłyśmy, bo była błotnista i nieprzejezdna, a do tego bez oznakowań. Nie wiem co robić, nie chcę rezygnować z puszczy, ale też boję błąkać się po niej poza szlakiem i to parę kilometrów od rosyjskiej granicy.
Ostatecznie wracamy do tamtych "drzwi do lasu", zostawiam siostrę na skraju z rowerami i z konikami dla towarzystwa, a sama idę pieszo na zwiady. Najpierw sprawdzam dokąd prowadzi ta droga na której jesteśmy, jest coraz bardziej dzika i zarośnięta ale w końcu zaprowadza nad rzekę (Błędziankę pewnie), pojawia się też zakręt, z czego wynika że robi ona pętelkę i doprowadza do Będziszewa. Wracam, to nam wystarczy, nie pojedziemy co prawda w puszczę, ale dojedziemy do wioski... Ale wracając skręcam jeszcze w jedną zarośniętą przecinkę, idę nią jakieś 500 metrów i co? i dochodzę do szutrówki, na której jest wymalowany zielony szlak! ;-) Wracam do siostry, zabieramy rowery i ruszamy na szlak... Szlak jest już przyjemną szutrówką, nigdzie nie zbaczamy, więc żadnych ostępów nie poznałyśmy, ale piękne sosny i świerki mogłyśmy podziwiać.

Na skraju Puszczy Rominckiej © Monica

Puszcza Romincka, przecinka którą docieramy do zielonego szlaku © Monica

Puszcza Romincka, w drodze na zielony szlak © Monica

W Rezerwacie Dziki Kąt © Monica

Zielonym szlakiem dojeżdżamy do Rezerwatu Dziki Kąt, potem już kierujemy się w kierunku miejscowości Bludzie. Fajnie byłoby i cały dzień pojeździć tak sobie po puszczy, ale nie ma tyle czasu.

Rzeka Bludzia w miejscowości Bludzie © Monica

Rowerowa ścieżka dydaktyczna "Na skraju puszczy" © Monica

Pogranicze kultur - Przez lata mieszkańcami osad powstających na terenie Puszczy Rominckiej były osoby różnej narodowości i religii. Wsie zamieszkiwali Litwini, Niemcy i Mazurzy - ewangelicy i katolicy. Jeszce w XIX w. w wielu wsiach mówiono w dwóch językach: po litewsku i niemiecku. Po zakończeniu II wojny światowej południowa część Puszczy Rominckiej została włączona do Polski, a do opuszczonych domostw napłynęła ludność z Suwalszczyzny. Historie tych ziem przypominają litewskie nazwy miejscowości, ewangelickie cmentarze, pruska architektura, polskie krzyże przydrożne.

Punkt widokowy w Będziszewie © Monica

Ach te bzy... © Monica

Znów szukamy szlaku, tym razem w okolicach Stańczyków. Oczywiście mogłyśmy pojechać bez problemu ulicą, ale ... co to byłaby za frajda? © Monica

Znalazł się ;-) © Monica

Stańczyki po raz drugi © Monica

Ze Stańczyków, do których docieramy po raz drugi, kierujemy się czerwonym rowerowym szlakiem w kierunku Golubia, czyli wsi której nie ma.

Ruiny gospodarstwa w Maciejowiętach © Monica

Ta chata chyba, wbrew pozorowm, jest jeszcze zamieszkana

Ta chata, wbrew pozorom, jest chyba jeszcze zamieszkana © Monica

Jadąc w kierunku Golubia © Monica

Pustkowie - Wysoki Garb © Monica

Docieramy do Golubia - największej wyludnionej wsi w okolicach Puszczy Rominckiej. W latach świetności liczyła 424 mieszkańców. Ostatni mieszkańcy opuścili ją w latach 1982-83. Dzisiaj pozostały po niej zarysy fundamentów, stare drzewa, zdziczałe sady, no i bzy...

Tak wygląda dziś Golubie - wieś której nie ma © Monica

Golubie - wieś której nie ma © Monica

Rozdroże © Monica

Z Golubia dojeżdżamy do Skajzgir, właściwie niechcący, bo nie trzymałyśmy się czerwonego szlaku, bo wydawało się nam że biegnie on inaczej niż na mapie, więc wolałyśmy jechać prosto i zajechałyśmy trochę za daleko. Następnie zawracamy już w kierunku "domu". Po drodze jeszcze odwiedzamy podworski park w Starej Hańczy, gdzie z dworku zachowały się jedynie resztki schodów i zarys fundamentów.
Następnie jeszcze podjazd na Leszczynową Górę, by z góry podziwiać nasze najgłębsze jezioro - Hańczę.

Jezioro Hańcza w Starej Hańczy © Monica

Jezioro Hańcza - widok z Leszczynowej Góry © Monica

I to by był koniec atrakcji na ten dzień ;-)

Kategoria 51-100 km, Suwalszczyzna 2015, W towarzystwie, Wyjazdy kilkudniowe

DST 76.00km
Sprzęt Kross Trans Alp
Aktywność Jazda na rowerze

Suwalszczyzno witaj! dz.1

Sobota, 23 maja 2015 · dodano: 01.06.2015 | Komentarze 10

Tegoroczny kilkudniowy wyjazd rowerowy postanowiłam spędzić na Suwalszczyźnie. Było to moje marzenie od zeszłego roku, gdy zaraził mnie tą krainą niejaki Pan Zarazek (nie widziałam nigdy człowieka ale zaraża nawet wirtualnie ;-)

W końcu więc nadszedł upragniony wyjazd.
Tym razem niestety jedziemy z siostrą same, wujek nie może jechać z nami, szkoda wielka, ale co robić... jak głos jakiś woła to trzeba jechać... ;-)

Zaczynamy w Ełku o godz. 13. Do Ełku dojeżdżamy pociągiem - tak na marginesie miał to być pociąg z przedziałem dla rowerów, normalnie sprzedano nam bilety na rowery, ale okazało się, że żadnego przedziału rowerowego nie ma i musieliśmy wraz z jeszcze jednym rowerzystą zastawić część korytarza i jedno wejście do wagonu - sytuacja nieprzyjemna tak dla nas, jak i dla pozostałych podróżnych... takie to nasze PKP.... w drodze powrotnej była ta sama sytuacja :-(

Ełk to jeszcze Mazury, a trasa którą ruszamy (czyli jak najbardziej na skróty, o ile to możliwe w linii prostej) do naszej bazy, czyli Błaskowizny położonej w Suwalskim PK, tj. w samym sercu Suwalszczyzny, w moim odczuciu jest raczej równinna. Dopiero za Bakałarzewem teren zaczyna się falować, znak że zbliżamy się do innej krainy. Ale i tak mi się podoba. Zawsze mi się podoba jak ruszam w nieznane ;-) a do tego jest maj: kwitnie rzepak, kasztany i mnóstwo bzu... zapachy są oszałamiające... a najbardziej ten bez, teraz zawsze będzie mi się kojarzył z tym wyjazdem, pierwszego dnia byłam w szoku widząc takie ilości rosnącego dziko przy drogach czy w szczerym polu bzu... u nas tak nie ma, bez rośnie tylko w ogrodach czy przy gospodarstwach... ale drugiego i trzeciego dnia już wiedziałam skąd on się bierze: tam gdzie rósł bez tam były po prostu mniej lub bardziej widoczne ruiny dawnych zagród i gospodarstw, czasem już nawet nie było ruin, pozostał tylko ten bez...

Powiem w skrócie już na wstępie: jestem zachwycona Suwalszczyzną i z pewnością tam powrócę! Moje zdjęcia w ogóle nie oddają jej uroku, są wręcz beznadziejne, nie wiem nawet co wstawić, żeby nie zniechęcały, więc się nimi nie sugerujcie. Tam trzeba po prostu być, żeby poczuć ten klimat...! Mnie najbardziej zachwyciła ta przestrzeń, wynikająca pewnie z niskiego zaludnienia, czy też raczej wyludnienia… ale również ukształtowania terenu. Tamtejsze pagórki są zupełnie inne niż kaszubskie, miałam wrażenie że podjazdów jest znacznie mniej (u nas jest cały czas na przemian: podjazd, zjazd, podjazd, zjazd) , ale jak już wjechało się na górkę to otwierała się taka panorama że hej… że nie mogłam jej w ogóle objąć aparatem… ;-) i przede wszystkim te panoramy jakoś bardziej przypominały mi krajobraz górski, po prostu miałam wrażenie że jestem w małych górach i tyle, to wrażenie potęgowały np. rosnące dorodne świerki, które absolutnie kojarzą mi się z górami, a że ja kocham góry, więc nic lepszego mnie spotkać nie mogło ;-)

Pierwszy dzień jest raczej pochmurny, w Ełku wita nas deszcz, który postanawiamy przeczekać na dworcu, potem jednak zakładamy peleryny i ruszamy przed siebie, bo szkoda czasu. Tego dnia jedziemy jak najbardziej w linii prostej, a jednocześnie utwardzonymi drogami: asfaltami, brukami i szutrami. Póki mamy bagaże i nie za dużo czasu, wolę nie zbaczać w leśne ścieżynki… ;-)

Trasa: Ełk – Przykopka – Chełchy – Babki Gąseckie – Kijewo – Wólka Kijewska – Nory – Wieliczki –Markowskie – Urbanki – Gębalówka – Sadłowina – Bakałarzewo – Matłak – Garbaś – Filipów III – Olszanka – Stare Motule – Śmieciuchówka – Pawłówka – Kruszki – Bachanowo – Błaskowizna

Dojeżdżamy do Ełku © Monica

Widok który już na wstępie nastraja mnie optymistyczne: przydrożne aleje © Monica

Kwitnący bez © Monica

Na trasie do wsi Nory © Monica

Kwitnące pola rzepaku © Monica

Kwitnące kasztany © Monica

Wieliczki, drewniany kościół pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny z XVII w © Monica

Na trasie Wieliczki-Markowskie © Monica

Wzgórza na trasie © Monica

Na trasie Markowskie-Urbanki © Monica

Dmuchawce © Monica

Chylące się ku upadkowi zagrody to niestety częsty widok © Monica

Jezioro Bakałarzewskie © Monica

Nad jeziorem Bakałarzewskim - taki przykładowy bociek, bo Suwalszczyzna to kraina bocianów, mają gniazda dosłownie przy każdej zagrodzie © Monica

Jezioro Bakałarzewskie © Monica

Pomnik Mikołaja Michnowicza Raczkowicza Bakałarza-założyciela miasteczka Bakałarzewo w 1514r. © Monica

Jezioro Garbaś © Monica

Jezioro Długie koło Filipowa © Monica

Podjazd koło Jeziora Długiego © Monica

Jezioro Długie © Monica

Na wzniesieniu koło Filipowa © Monica

W Śmieciuchówce © Monica

U granic Suwalskiego Parku Krajobrazowego

U bram Suwalskiego Parku Krajobrazowego © Monica

No i wszystko wiadomo ;-) © Monica

Błaskowizna - nasza baza noclegowa i wypadowa na kolejne trzy dni © Monica

Kategoria 51-100 km, Suwalszczyzna 2015, W towarzystwie, Wyjazdy kilkudniowe

DST 12.00km
Sprzęt Kross Trans Alp
Aktywność Jazda na rowerze

Powrót do domu

Niedziela, 1 czerwca 2014 · dodano: 12.06.2014 | Komentarze 3

Na pociąg z Wejherowa do Luzina trzeba by czekać 50 minut.
Nie chce mi się czekać, szybciej będę na rowerze. Do tego ładna pogoda, więc warto się rozprostować, po tych godzinach spędzonych w pociągu.
Jadę sama, bo Wujek pojechał w swoją stronę, a Tata przyjechał autem po Siostrę, jej rower i bagaże.

Prawie w domu ;-) © Monica

Kategoria W pojedynkę, Wyjazdy kilkudniowe, 0-50 km, Jura, Beskid Makowski

DST 48.00km
Sprzęt Kross Trans Alp
Aktywność Jazda na rowerze

Zebrzydowice - Kraków dz. 8 ostatni

Sobota, 31 maja 2014 · dodano: 12.06.2014 | Komentarze 2

Ostatni dzień wyjazdu jest o tyle lepszy od poprzedniego, że wita nas piękną pogodą.

Stan Siostry bez zmian, nie ma poprawy, na co w sumie nie ma co liczyć w tym przypadku, ale też nie ma chyba pogorszenia.
Siostra twierdzi, że da radę jechać. Mimo to w razie czego mam informację o pociągach kursujących do Krakowa.

Siostra jedzie owszem, ale jest to tak powolne tempo, że zdrowy człowiek nawet nie pomyśli, że można tak jechać... Z drugiej strony trudno mieć siły, gdy się drugi dzień prawie nic nie je. Jadę najwolniej jak potrafię, a cały czas jestem na tyle z przodu, że tracę ich z oczu i muszę czekać. Wujek ma nakaz, by jechać na końcu, żeby Siostra gdzieś tam sama z tyłu nie została. I rzeczywiście jest posłuszny, choć mówi, że musi cały czas hamować żeby jechać takim tempem. A trasa jest taka prościutka tego dnia, prawie płaska, żadnych podjazdów...

Jedziemy do Krakowa najprostszą i najkrótszą trasą. Po drodze odwiedzamy tylko klasztor benedyktynów w Tyńcu. Bardzo chciałam go zobaczyć, a był on dokładnie na naszej trasie. Natomiast w tej sytuacji odpuszczamy sobie jakiekolwiek jeżdżenie po Bielańsko-Tynieckim PK, po Lasku Wolskim, na Srebrną Górę czy Kopiec Piłsudskiego.
Z Tyńca aż pod Wawel jedziemy sympatyczną wiślaną trasą rowerową (biegnie tam również Szlak Bursztynowy), fajnie że nie trzeba się było przedzierać miejskimi ulicami.

Potem jeszcze tylko męczący 13-godz. powrót pociągiem do Wejherowa. I tak nie było najgorzej, bo mieliśmy przedział tylko dla siebie, więc można było trochę pospać, ale męczący był to sen, nic dziwnego: tyle wrażeń, mi się śniły różne historie, m.in. jakieś klasztory, w sumie też nic dziwnego skoro tyle ich było na tej trasie ;-) począwszy od Jasnej Góry a na Tyńcu skończywszy ;-)

Trasa: Zebrzydowice - Leńcze - Wola Radziszowska - Radziszów - Skawina - Tyniec - Kraków

Ostatnie spojrzenie na Klasztor w Kalwarii Zebrzydowskiej © Monica

Kościół pw. Wniebowzięcia NMP w Woli Radziszowskiej, powstał pod koniec XV w © Monica

Dojeżdżamy do Radziszowa © Monica

XV-wieczny kościół pw. św. Wawrzyńca w Radziszowie © Monica

Skawina wita © Monica

Przydrożne maki © Monica

Dojeżdżamy do Krakowa © Monica

Bielańsko-Tyniecki Park Krajobrazowy © Monica

Opactow Benedyktynów w Tyńcu © Monica

Klasztor Benedyktynów w Tyńcu - Kościół św. Piotra i św. Pawła © Monica

Widok na Wisłę z klasztornych murów © Monica

Dziedziniec klasztorny z zabytkową studnią © Monica

Przy takim zaopatrzeniu nawet Siostrze się poprawiło samopoczucie ;-) © Monica

Kościół św. Piotra i św. Pawła © Monica

Na klasztornym dziedzińcu © Monica

Szaleństwa na Wiśle © Monica

Widok na klasztor od strony Wisły. Szkoda że nie mogłam go zobaczyć z drugiego brzegu © Monica

Nadwiślańskie widoczki © Monica

W oddali widok na Klasztor Kamedułów na Srebrnej Górze © Monica

Widoki na wiślanej trasie rowerowej. W oddali przykuwa wzrok willa jakiegoś krakowskiego architekta, w której w czasie II wojny światowej znajdowała się siedziba SS. © Monica

Na wiślanej trasie rowerowej © Monica

Widok na Wawel © Monica

Krakowskie uliczki © Monica

Na ulicy Kanonicznej © Monica

Na ulicy Floriańskiej © Monica

Generalnie wyjazd był bardzo udany i żadne z nas go ani trochę nie żałuje: obyło się bez awarii rowerowych, bez pobłądzeń, pogoda też dopisała przez większą część wyjazdu, tylko 2 dni był całkowicie deszczowe, a zdobycie Babiej Góry w tej pogodzie nie było zbyt satysfakcjonujące... Tylko choroba Siostry mąci te pozytywne wspomnienia z wyjazdu, zwłaszcza gdy się pomyśli, że może jednak by do tego nie doszło, gdyby nie pojechała... ale tego nikt z nas nie wie, a i Siostra by mi z pewnością nie wybaczyła gdybym okazała się przewidująca i jej nie wzięła ze względu na prawdopodobieństwo nawrotu choroby...

Kategoria W towarzystwie, Wyjazdy kilkudniowe, 0-50 km, Jura, Beskid Makowski

DST 51.00km
Sprzęt Kross Trans Alp
Aktywność Jazda na rowerze

Beskidy: Zawoja - Zebrzydowice dz. 7

Piątek, 30 maja 2014 · dodano: 10.06.2014 | Komentarze 8

To jest bardzo niewesoły dzień.

Nadal cały czas pada, nie mamy wyjścia jak ruszać w deszczu, czekamy tylko aż trochę zelżeje.

Ale nie to jest najgorsze. Najgorsze, że moją siostrę łapie choroba: jest osłabiona, prawie nic nie je, trochę wymiotuje. Ale to nie jest zwykłe przeziębienie. Po opuchniętej twarzy a zwłaszcza powiekach, obawiam się gorszego: nawrotu choroby nerkowej. Nigdy nie wiadomo kiedy będzie nawrót, czasem po roku, czasem po 10 latach, tym razem po 4. Siostra co prawda mówi, że chyba tylko ją przewiało, ale ja w to nie wierzę, inna sprawa że to przewianie i osłabienie mogły mieć wpływ na ów nawrót…

W każdym bądź razie na razie jeszcze siostra czuje się by jechać, na szczęście, bo nie mamy innego transportu z tej Zawoi. Tak sobie myślę, żeby dojechać choć do Makowa Podhalańskiego. Tam – jeśli będzie pogorszenie – można by wsiąść w pociąg do Kalwarii albo nawet i do Krakowa i tam czekać do dnia następnego, na kiedy mieliśmy bilety powrotne.
W trakcie jazdy na rowerze jest dosyć zimno, zwłaszcza na zjazdach ręce chcą odpaść. Siostrze jest zimno podwójnie, jedzie w wełnianych rękawiczkach. Na podjazdach (podejściach) nawet prowadzenie roweru zaczyna być dla niej zbyt męczące. Zbiegamy z wujkiem i zabieramy od niej rower, który dla nas jest już taki lekki. Dobrze, że nie puchną jej jeszcze nogi, wtedy by już nie było szans na posuwanie się do przodu.

Mimo wszystko wydaje mi się, że do Makowa docieramy dość szybko. Spędzamy tam godzinę w Sanktuarium. Chciałam spędzić w tym pięknym miejscu więcej czasu, a teraz tym bardziej – ze względu na deszcz – po prostu tam się chronimy i odpoczywamy. Udaję się na dworzec PKP, niestety z Makowa nie odjeżdżają żadne pociągi, bo gdzieś tam są roboty i kursuje zastępcza komunikacja autobusowa. Nie ma wyjścia, trzeba jechać dalej do Kalwarii.
Siostra twierdzi że da radę te 20 km, ale wychodzi nam 35. Później, tak gdzieś od Budzowa nie pada już tak non stop, lecz z przerwami, ale jest zimno, nie zdejmujemy już więc z siostrą tych płaszczów, wujek tylko co chwilę zdejmuje i nakłada, bo nieznośnie mu się w tym jedzie. Fakt, takie płaszcze są niewygodne na rower i niewiele pomagają. Ten siostry jest jeszcze w miarę dobry, bo zakrywa nogi i nie rozwiewa się jak żagiel, jest też jej w nim cieplej.

Za Makowem jeszcze wujek miał mały wypadek. Mogło zakończyć się tragicznie, ale zakończyło się szczęśliwie. Nie widziałyśmy tego z siostrą bo wcześniej dojechałyśmy do Jachówki i tam na niego czekałyśmy a on nie jedzie i nie jedzie…. Siostra mówi, że zakładał znów płaszcz jak ruszała, więc to dlatego. A wujek po prostu na tym dużym zjeździe z Makowa do Jachówki, był za bardzo rozpędzony, ulica była mokra i zakrętasy a wujek zapomniał o zakrętasach i nie wyhamował odpowiednio wcześniej. Wylądował w krzakach, poleciał głową do tyłu, kask się złamał i odpadła tylna część… rower poleciał w drugą stronę. Gdyby nie ten kask, zakończyłoby się tragicznie. A wujek chciał nas dogonić. A ja jechałam tak powoli z tej górki, cały czas maksymalnie hamowałam i do siostry wołałam żeby bardziej hamowała.

Trasa: Zawoja – Gołynia – Grzechynia - Maków Podhalański – Jachówka – Budzów – Zachełmna – Stronie – Lanckorona - Brody - Zebrzydowice

Opuszczamy Zawoję © Monica

Podjazd w Zawoji Gołynia © Monica

Na trasie między Grzechynią a Makowem Podhalańskim © Monica

Skawa w okolicy Makowa Podhalańskiego © Monica

Maków Podhalański, Sanktuarium Matki Bożej Opiekunki i Królowej Rodzin © Monica

Wnętrze Sanktuarium © Monica

Obraz Matki Bożej Makowskiej © Monica

Jeszcze jeden widok na Sanktuarium © Monica

Początek podjazdu w Makowie Podhalańskim. Zastanawia mnie czy tam w oddali to Babia Góra... © Monica

Podjazd w Makowie. Zapowiada się dobrze, ale to początek, po 20 min. zsiadamy, w sumie ja wcześniej, bo przecież robię zdjęcia.

Podjazdu ciąg dalszy © Monica

Zjazd z górki makowskiej - przed nami Jachówka © Monica

Przed Zachełmną © Monica

Potok Zachełmka © Monica

Okolice Stroni © Monica

Podjazd w okolicach Stroni © Monica

Kolejny podjazd © Monica

A jakoś ten oset przykuł mój wzrok, pewno dlatego że kolorowy ;-)

A tak jakoś ten oset przykuł mój wzrok, pewno dlatego że kolorowy ;-) © Monica

Stronie - w oddali widoczny (na zdjęciu oczywiście słabo) klasztor w Kalwarii Zebrzydowskiej © Monica

Beskidzkie widoczki © Monica

Widok na Lanckorońską Górę i położoną na jej stoku Lanckoronę © Monica

Zabytkowa, drewniana zabudowa rynku w Lanckoronie © Monica

Kościół pw. Narodzenia św. Jana Chrzciciela w Lanckoronie © Monica

Fundatorem tego kościoła był Kazimierz Wielki. Został on wybudowany ok. 1336r. Z ówczesnego gotyckiego kościoła zachowały się tylko mury magistralne, gdyż był on przebudowywany w XVI i XIX w.

Kościół OO. Bernardynów pw. Narodzenia NMP w Brodach © Monica

Bardzo ciekawy jest ten barokowy kościół. Początkowo myślałam, że to taka okazała jedna z kaplic kalwaryjskiej Golgoty. Ale nie, choć należy on do obiektów Sanktuarium w Kalwarii Z. Kościół ten jest zwany Grobkiem, gdyż najpierw w 1611r. Michał Zebrzydowski wybudował w tym miejscu małą kaplicę Grobu Matki Boskiej, której nadano kształt sarkofagu. Następnie w 1615r. zaczęto wznosić nad tą kaplicą duży kościół.

Kategoria W towarzystwie, Wyjazdy kilkudniowe, 51-100 km, Jura, Beskid Makowski

Aktywność Wędrówka

Beskidy: Babia Góra pieszo dz. 6

Czwartek, 29 maja 2014 · dodano: 09.06.2014 | Komentarze 5

Tego dnia nie przejechaliśmy na rowerze ani 1 km, ale dla całości relacji z tego wyjazdu, postanowiłam umieścić wpis z naszej wędrówki na Babią Górę.

Wcześniej myślałam co prawda, że pojedziemy rowerami na Przełęcz Krowiarki a stamtąd ruszymy pieszo, ale to było wtedy gdy sądziłam, że będziemy mieli z Zawoji ok. 12 km, natomiast gdy okazało się, że nasz nocleg jest tak daleko i mamy na przełęcz jakieś 5 km, nie miało sensu branie roweru, i tak byśmy go prowadzili większość trasy, gdyż Przełęcz znajduje sie na wysokości 1012 m.n.p.m.

W Beskidach totalne załamanie pogody. Pada całą noc i nad ranem. Gdy w końcu przestaje ruszamy na szlak. Mamy nadzieję, że się jednak rozchmurzy lub przynajmniej nie będzie padać. Gdzie tam. Nim doszliśmy do Przełęczy zaczęło padać i praktycznie pada już cały dzień, czasem słabiej czasem mocniej, w lesie mniej odczuwalne, na szczytach bardziej. Widoczność zerowa. Prawie bym przegapiła schronisko choć jest tak duże... ;-) Tym razem nie mieliśmy szczęścia do pogody.

Z naszego noclegu ruszamy na Przeł. Krowiarki niebieskim szlakiem, który jakieś 3,5 km biegnie Drogą Karpacką, czyli główną szosą biegnącą przez Zawoję, potem już 1,5 km na Przełęcz normalnymi leśnymi ścieżkami. Z Przełęczy wiedzie czerwony szlak przez Sokolicę na Babią G. Następnie schodzimy czerwonym (niebieskim, zielonym, wszystkie trzy szlaki na raz) na Przełęcz Brona, a z niej udajemy się do schroniska. Po pobycie w schronisku wracamy na Przeł. Brona i niebiesko-zielonym idziemy na Przeł. Jałowiecką i Jałowiecki Garb, a potem już czarnym szlakiem schodzimy do Czatoży. Potem jeszcze ok. 5 km przez Czatożę i Zawoję na nocleg, ten ostatni odcinek dłuży się nam już bardzo...

Przeszliśmy całe babiogórskie pasmo, od Przeł. Krowiarki aż po Jałowcowy Garb i nie wiemy nawet jak wygląda Babia Góra ;-) Nie wiem czy będę jeszcze miała możliwość na nią wrócić, na pewno pozostaje mi patrzenie na nią z Tatr, jak to było dotychczas....

Potok Jaworzyna © Monica

Szlak na Przełęcz Krowiarki © Monica

Most nad górskim potokiem © Monica

Na szlaku © Monica

Przełęcz Krowiarki - stąd prowadzi czerwony szlak bezpośrednio na Babią Górę

Przełęcz Krowiarki - z niej prowadzi czerwony szlak wprost na Babią Górę © Monica

Ruszamy czerwonym szlakiem © Monica

Wujek zniknął we mgle © Monica

Bardzo wygodna ścieżka przed Sokolicą © Monica

Pierwszy punkt widokowy - panorama z Sokolicy ;-) © Monica

Odcinek szlaku mędzy Kępą a Babią Górą - piętro skaliste © Monica

Radosny akcent na szlaku - Sasanka alpejska © Monica

Połacie sasanek przed szczytem Babiej G © Monica

Babia Góra © Monica

Trzy zmokłe kury na Babiej G. ;-) © Monica

Zejście z Babiej G. w kierunku Przełęczy Brona © Monica

Piętro kosodrzewiny © Monica

Zejście z Przeł. Brona do schroniska © Monica

To schronisko to prawdziwy raj... ;-) © Monica

Mała Babia Góra © Monica

Na niebieskim szlaku w kierunku Przełęczy Jałowieckiej © Monica

Knieja Czatożańska - pierwotna puszcza karpacka - obszar ścisłej ochrony © Monica

Przez knieję © Monica

Kategoria W towarzystwie, Wyjazdy kilkudniowe, Jura, Beskid Makowski

DST 57.00km
Sprzęt Kross Trans Alp
Aktywność Jazda na rowerze

Beskidy: Zebrzydowice - Zawoja dz.5

Środa, 28 maja 2014 · dodano: 07.06.2014 | Komentarze 7

Tego dnia udajemy się do Zawoji, trasą prawie w linii prostej, z niewielkimi tylko odchyleniami, tj. przez Kalwarię, Zakrzów, Zembrzyce, Suchą Beskidzką i Stryszawę.

Dzień zapowiada się piękny, dopiero w południe pojawiają się złowieszcze chmury i pogoda robi się znacznie bardziej różnorodna… czyli przelotne deszcze.

Wjeżdżamy w Beskidy. Widoki cudne, ale też coraz cięższe podjazdy: najpierw pod Kalwarię, potem pod Bugajem, pod górę Chełm, Przełęcz Lipie i Przełęcz Przysłop. Dobrze, że dystans zaplanowałam taki krótki, to nam w zupełności wystarczyło… ;-)

Na rozgrzewkę poranne podjazdy w Kalwarii Zebrzydowskiej © Monica

Rozgrzewki ciąg dalszy ;-) © Monica

Kościół pw. św. Anny w Zakrzowie © Monica

Beskidzkie widoczki w Zakrzowie © Monica

Z Zakrzowa kierujemy się na górę Chełm. Powinien tam prowadzić zielony szlak Greenways, ale oznaczeń żadnych nie ma, więc wybieramy jedyną możliwą drogę.

Pasmo Chełma jest najdalej na północ wysuniętym pasmem Beskidu Makowskiego. Chełm nie jest wysoki, raptem 603 m.n.p.m, na piesze wędrówki to w ogóle nie jest góra, ale na rowerze to już coś, zwłaszcza dla takich jak my, co nigdy po górach na rowerze nie jeździli. Tym bardziej, że różnica poziomu między Chełmem, a Zakrzowem, które leży u jego podnóża wynosi 228 metrów.
Czułam, że nie będzie lekko, no ale przez Chełm prowadziła najprostsza trasa, a poza tym skoro jesteśmy w górach to jakieś górki przecież muszą być… ;-)

Podjeżdżamy do rozwidlenia gdzie w prawo, po kilkudziesięciu metrach znajdują się schowane w lesie zabudowania Ośrodka Wypoczynkowo-Rekolekcyjnego Caritasu. My jednak udajemy się prosto w górę, ale tutaj zsiadka, zrobiło się tak gwałtownie stromo, że nawet prowadzenie jest sporym wysiłkiem. Ale to nic. Gorzej że nie ma szlaku Greenways, a jak dochodzimy na górę, gdzie znajdują się główne zabudowania owego ośrodka, na drzewie pojawia się oznaczenie, że koniec jakiegoś czarnego szlaku rowerowego.

Podejście na Chełm © Monica

Podejścia ciąg dalszy © Monica

Na terenie Ośrodka Wypoczynkowo-Rekolekcyjnego Caritas w Zakrzowie © Monica

Przeglądamy teren i nigdzie nie ma żadnej ścieżki, która by nas dalej zaprowadziła, a wg mapy szlak ma bez wątpienia prowadzić prosto, obok tego ośrodka. W sumie jest jedna ścieżka, ale ona odbija w lewo, jest w takim stanie, że rowerem nie damy rady i gdy idę ją zbadać, nie ma żadnych oznaczeń, to nie może być to.

Wracam więc na dół, do owego rozwidlenia, aby sprawdzić czy tam nie ma żadnej drogi. Dochodzę aż do zabudowań Caritasu, nie napotykając żadnej ścieżki. Postanawiam wejść do środka i poszukać jakichś ludzi, może ktoś będzie znał drogę, choć jestem pełna wątpliwości: ktoś kto tu pracuje, niekoniecznie musi znać te lasy i jego ścieżki. Ale o dziwo z biura wychodzi młody facet i wie jak dojść na tę górkę! Trza przejść przez teren tego ośrodka tam na górze, gdzie zostawiliśmy rowery, za ośrodkiem jest polana, trzeba iść lewym jej skrajem aż dojdzie się do lasu, a tam będzie ścieżka na Chełm! Ostrzega, że jest tam trochę dziko ;-) To nic, przecież nie będziemy zawracać.

Wracam na górę i postępujemy zgodnie ze wskazówkami. Dochodzimy do lasu, a tam zaczyna się ścieżka dość makabryczna: mokra, błotnista, pełna kamieni, ale takich ruchomych, rower w nich grzęźnie i nie chce się toczyć. Jest bardzo ciężko, trwało to może 500 metrów, a wydawało się wieczność. Ta ścieżka to nie był jeszcze szlak, ale dochodzimy nią do czerwonego pieszego szlaku, a rowerowego Greenwaysa jak nie ma tak nie ma, nie wiem którędy on na ten Chełm prowadzi. Trafiamy na niego dopiero później za Chełmem, już na asfalcie.

Przez polanę dochodzimy do lasu - rzeczywiście robi się dziko ;-) © Monica

I coraz ciekawiej © Monica

No i wreszcie szlak robi się porzejezdny ;-)

No i wreszcie szlak robi się przejezdny ;-) © Monica

Więc jedziemy, jak przystało na rowerzystów ;-) © Monica

Chełm zdobyty! ;-) A św. Onufry stoi tu od XVI w. i zapewnia podróżnym szczęśliwą wędrówkę ;-) © Monica

Tę górkę na długo zapamiętamy i to pozytywnie, było fajnie, to że ciężko prze pewien czas, nie szkodzi.

Po zejściu z Chełmu, po wyjeździe z lasu roztaczają się przed nami piękne widoczki na Beskid Makowski.

Po wyjeździe z lasu pojawiają sie widczki na Beskid Makowski

Widoczki na Beskid Makowski © Monica

Widok na Beskid Makowski © Monica

Z górki na pazurki - w kierunku Marcówki © Monica

Przez Marcówkę jedziemy do Zembrzyc. Następnie szlakiem Greenways wzdłuż Skawy do Suchej Beskidzkiej.

Wygląda na to, że pogoda będzie urozmaicona © Monica

Na szlaku wzdłuż Skawy z Zembrzyc do Suchej Beskidzkiej © Monica

Tam gdzie Stryszawka wpada do Skawy © Monica

Wiszący most nad Skawą w Suchej Beskidzkiej © Monica

Już od Zembrzyc widać, że pogoda będzie się zmieniać. Gdy dojeżdżamy do Suchej, niebo jest miejscami granatowe i zaczyna padać. Akurat dojeżdżamy do słynnej karczmy „Rzym”. No lepsza miejscówka nie mogła nam się trafić. Parkujemy nasze rowerki pod dachem i podziwiamy karczmę w środku. W galerii jej gości jest nawet wpis prezydenta Komorowskiego.

Karczma "Rzym" w Suchej Beskidzkiej © Monica

Karczma "Rzym" powstała na początku XVIII w., kiedy w Suchej urządzane były końskie targi. Zjeżdżali się wtedy kupcy z okolicy i handlowali. Targu dobijali w gospodzie na rynku.
To właśnie tu Adam Mickiewicz umieścił akcję ballady "Pani Twardowska". Wejście do karczmy zdobi - jak pisał Mickiewicz - „karczmy godło, koń", tyle że dziś już nie „malowany na płótnie", ale metalowy. Przed wejściem ustawiono drewnianie rzeźny legendarnego Pana Twardowskiego i diabła Mefistofelesa.

Karczma "Rzym" © Monica

Pada, ale słabo, nie tracimy więc czasu, ale jedziemy poszukać serwisu rowerowego. Miasteczko jest małe, serwis aż jeden, więc trafiamy bez problemu. Już wczoraj się okazało, że słabo działają mi hamulce, dziś miałam sporego stresa z tego powodu przy zjazdach. Chciałam, żeby wujek naciągnął mi linkę, a on, że nie ma co naciągać, że mam klocki zdarte, przedni zupełnie, a tylny prawie. Siet! A prosiłam tatę, żeby zrobił mi porządny przegląd roweru przed wyjazdem, a szczególnie właśnie klocków hamulcowych. Powiedział, że są ok. Bez komentarza… Na przyszłość lepiej gdy się udam do serwisu przed takim wyjazdem. Wymieniam więc wszystkie klocki, wujek też wymienia sobie przednie. Dobrze, że trafił się nam ten serwis.

Znów zaczyna padać, więc wracamy do naszej karczmy, żeby się schować, zresztą jest nam po drodze. Korzystając z okazji, że już tam jesteśmy, zamawiamy obiad. Wujek taki porządny, a ja z siostrą tylko żurek, bo tak naprawdę nie chce nam się jeść. Później po podjeździe na Przeł. Lipie, po tym żurku zostają tylko wspomnienia, tak nas ssie z głodu ;-)

Nie pada długo, więc jedziemy jeszcze zobaczyć kościół (wtedy znów zaczyna mocniej) a następnie zamek Komorowskich. Generalnie pada w kratkę, irytuje nas to i postanawiamy jechać dalej.

Kościół pw. Nawiedzenia NMP w Suchej Beskidzkiej

Kościół pw. Nawiedzenia NMP z pocz. XVII w. © Monica

Zamek Komorowskich w Suchej Beskidzkiej © Monica

Zamek Komorowskich © Monica

W okolicy Przełęczy Lipie zaczyna lać. Oczywiście wtedy nie ma absolutnie gdzie się schować: żadnego przystanku ani wiaty. Jedynie jeden dom ma dość obszerny balkon, na tym balkonie jest jakaś starsza pani. Myślimy sobie, że pod tym balkonem można by się schronić, ale jakoś nam głupio, jedziemy trochę dalej, ale nic nie ma, postanawiamy więc jednak zawrócić do tego domu, a Pani już nie ma na balkonie, nie możemy więc zapytać czy można, mimo to kierujemy się pod balkon. Pani wychodzi i nie ma nic przeciwko, jest bardzo miła, choć trochę zestresowana takimi dziwnymi i niespodziewanymi gośćmi. Siedzimy i rozmawiamy jakieś 15 minut, deszcz przechodzi i możemy jechać dalej.

Pani Gospodyni i jej Malinka. Malinka pokazuje aż nadto dobitnie gdzie ma fakt, że robię jej zdjęcie ;-) © Monica

I porcja pięknych beskidzkich widoczków po deszczu:

Po deszczu niedaleko Przełęczy Lipie © Monica

Beskid Makowski © Monica

Beskidzkie krajobrazy © Monica

W oddali Stryszawa Górna i może jeszcze inne wioseczki © Monica

I jak tu nie stać i nie podziwiać? ;-) © Monica

Kościół pw. św. Anny w Stryszawie Górnej © Monica

W Stryszawie Górnej znów się zanosi na deszcz. Mamy fajną miejscówkę, więc czekamy aż zacznie padać. Ale gdzie tam, deszcz czeka na nas ;-) Jedziemy więc na Przełęcz Przysłop, całkiem sporą (661 m.n.p.m), jest ciężko, i gdzieś w połowie zaczyna padać mocno, początkowo stoimy pod drzewami, ale widać że jest zaciągnięte na maksa, wujkowi i siostrze nie chce się tak stać, wolą jechać, a raczej iść... Więc ruszamy i w strugach deszczu dojeżdżamy do Zawoi.

W drodze na Przełęcz Przysłop © Monica

Zawoja! Hurra! Dzwonimy na nasz nocleg i... dowiadujemy się, że znajduje się on za 10 km! Wiedziałam, że Zawoja to najdłuższa wieś w Polsce, ciągnąca się 12 km, ale jakoś nie sądziłam, że nasz nocleg będzie aż na 10-tym. De facto był jednak już po 8 km. Ale za to jaki! Super, nasz najlepszy nocleg na tym wyjeździe! Warunki wyśmienite, a cena śmieszna, 25 zł od osoby. Dario dziękuję za namiary na tą wspaniałą miejscówkę. Od razu się ucieszyliśmy, że spędzimy tu aż 2 noce ;-)

W Zawoji. Po którymś kilometrze zaczyna się przejaśniać, nawet trochę widać Babią Górę. Gdybym wiedziała wówczas że tylko tyle ją zobaczę... © Monica

Posumowanie trasy: Zebrzydowice - Kalwaria Z. - Bugaj - Zakrzów - Marcówka - Zembrzyce - Sucha Beskidzka - Przeł. Lipie - Stryszawa - Zawoja

Kategoria W towarzystwie, Wyjazdy kilkudniowe, 51-100 km, Jura, Beskid Makowski

DST 83.00km
Sprzęt Kross Trans Alp
Aktywność Jazda na rowerze

Nawojowa G. - Kalwaria Z. dz. 4

Wtorek, 27 maja 2014 · dodano: 05.06.2014 | Komentarze 7

W Nawojowej Górze odbijamy z jurajskiego szlaku Orlich Gniazd, który za jakieś 20 km kończy się w Krakowie, i kierujemy się na południe do Kalwarii Zebrzydowskiej.
Jedziemy przez Alwernię, gdyż chciałam przy okazji odwiedzić to miasteczko, a głównie znajdujący się tam klasztor oo. Bernardynów.

To miał być bardzo lajtowy dzień. W planie ok. 65 km i poza Alwernią żadnego zwiedzania, więc myślałam że ok. godz. 14-15 przyjedziemy na nocleg do Zebrzydowic, ogarniemy się i pod wieczór udamy do Kalwarii Z. Wyszło nieco inaczej…. A to za sprawą Wisły…

Dzień wstał piękny, zachmurzony po nocnej ulewie i burzy, ale ciepły i rześki. Spokojną, leśną trasą udajemy się w kierunku Sanki, do której prowadzi konkretny podjazd, który pokonujemy z jedną chyba przerwą (a może bez? Nie pamiętam, choć zdjęcie zrobiłam tylko w trakcie jazdy, więc możliwe, że jednak udało się nam podjechać bez przerwy).

Poranek w Nawojowej Górze © Monica

Początek podjazdu koło Sanki © Monica

Następnie jakimś zielonym szlakiem rowerowym przez Wielką Górę i Rezerwat Przyrody „Dolina Potoku Rudno”, wchodzący w skład Rudniańskiego Parku Krajobrazowego, kierujemy się do Alwerni. Cały ten szlak jest bardzo przyjemny, bo prowadzi przez las. Zjazd z Wielkiej Góry bardzo błotnisty po nocnej ulewie, więc Siostra i Wujek zaliczają glebę, gdy próbują jechać, ja nie, bo prowadzę ;-)

Na zielonym szlaku przez Wielką Górę koło Sanki © Monica

Zielony szlak na Wielką Górę © Monica

W rezerwacie przyrody "Dolina Potoku Rudno" © Monica

Potok Rudno © Monica

Alwernia, a w każdym bądź razie cichy i zadbany rynek i jego otoczenie, no i klasztor (bo tyle w sumie widziałam) zrobiły na mnie bardzo miłe wrażenie. Na tym rynku robimy sobie śniadanie. Alwernia swą nazwę zawdzięcza górze La Verna w Toskanii, gdzie św. Franciszek otrzymał stygmaty i gdzie później założono pustelnię franciszkanów.

Klasztor OO. Bernardynów w Alwerni - Kościół pw. Stygmatów św. Franciszka © Monica

Założycielem Alwerni i klasztoru był Krzysztof Koryciński, który pielgrzymując do Włoch, udał się m.in. do Asyżu do franciszkańskiej pustelni. Przypatrując się tej pustelni i jej górzystej okolicy, zauważył, że przypomina ona krajobrazem jego dobra. Wróciwszy do Poręby w 1616r. podarował bernardynom zalesioną górę Podskale w zach. części wsi Poręba Żegoty. Na tym wzgórzu powstał klasztor i kościół wzorowany na włoskiej pustelni.
Klasztor w Alwerni posiada cenne zabytki, najcenniejszym jest cudami słynący obraz Ecce Homo.

Z Alwerni chcemy się kierować częściowo jakimś niebieskim szlakiem w kierunku Zalewu Skowronek i dalej do miejscowości Kamień. Niestety szlak jest słabo oznakowany więc dodajemy parę km robiąc pętelkę wokół Alwerni i wracając do drogi 780. W końcu jednak docieramy do Zalewu. Jadąc dalej w okolicy Podłęża postanawiam spróbować podjechać na Skałki, na które prowadzi szlak pieszy. Przecież nie może być tak sielsko, anielsko… ;-) Myślałam, że stamtąd roztoczy się przed nami wspaniały widok na pola, łąki i Wisłę ;-) No cóż, widoku nie było, ale szlak był uroczy, chyba w ogóle nie uczęszczany, biegł wzgórzem pięknie załąkowionym, a trawa czasem sięgała do pasa.

W okolicy Podłęża - w dole płynie Wisła © Monica

Na niebieskim pieszym szlaku na Skałki w okolicy Podłęża

Szlak jest uroczy, ale raczej rzadko uczęszczany - Wisły z góry nie widać

Z Kamienia obieramy kierunek na Czernichów, w którym mieliśmy promem przedostać się na drugą stronę Wisły i już prościutko pojechać do Kalwarii. Na mapie wypatrzyłam śliczną rowerową trasę wiślaną biegnącą po wale aż do Czernichowa i chciałam nią oczywiście pojechać, ale wał był zarośnięty trawą prawie po pas, tak jak nasza górka, więc zrezygnowałam z przedzierania się nim ok. 10 km i pojechaliśmy do Czernichowa asfaltem.
A tam się okazuje, że po nocnej ulewie podniósł się poziom wody na Wiśle i prom nie kursuje. Musimy się cofnąć jakieś 8 km do Łączan gdzie znajduje się zapora na Wiśle. Siet! Jak ja „lubię” jeździć dwa razy tą samą trasą… Ponadto znów goni nas burza, a właściwie nie goni, bo jest wprost przed nami, musimy w nią jechać, ale dobrze byłoby dojechać jak najdalej nim się rozpęta na dobre, no i znaleźć jakieś schronienie, bo na nadwiślańskich łąkach schronienia nie ma.
Po przedostaniu się na drugą stronę musimy jeszcze wrócić się we właściwym kierunku. W ten to sposób dostajemy w bonusie jakieś 14 km. Dzięki nadciągającej burzy jednak nasza średnia ulega znacznej poprawie ;-) W ostatniej chwili dojeżdżamy do Brzeźnicy i lokujemy się pod parasolkami przy pierwszym napotkanym sklepie. Tam spędzamy ok. 40 min, przeczekując burzę i robiąc przy okazji zakupy. Przy większych grzmotach oczywiście uciekłam do sklepu, gdzie raźniej w towarzystwie przestraszonych ekspedientek ;-)

Jadąc w kierunku mostu na Wiśle w Łączanach

W połowie podjazdu w okolicy miejscowości Wysoka

W ten sposób docieramy znacznie później na nocleg, ale i tak najszybciej w historii tego wyjazdu, bo coś koło 16. Już po naszym zakwaterowaniu miał miejsce kolejny intensywny deszcz, ale szybko minął i koło 18 pojechaliśmy sobie do Kalwarii do klasztoru i trochę pochodziliśmy po kalwaryjskich dróżkach. Chodziliśmy tylko godzinkę, a Golgota jest spora, nie wiem czy 5 godzin by starczyło na obejście całej.

Klasztor OO. Bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej

Klasztor w promieniach zachodzącego słońca

Ostatnia z kaplic na kalwaryjskich dróżkach

Podsumowanie trasy: Nawojowa Góra - Sanka - Grojec - Alwernia - Podłęże - Kamień - Rusocice - Czernichów - powrót do Rusocic - Łączany - Chrząstowice - Brzeźnica - Wysoka - Stanisław Dolny - Zebrzydowice - Kalwaria Z. - Zebrzydowice

Kategoria W towarzystwie, Wyjazdy kilkudniowe, 51-100 km, Jura, Beskid Makowski

DST 72.00km
Sprzęt Kross Trans Alp
Aktywność Jazda na rowerze

Jura: Bydlin - Nawojowa G. dz. 3

Poniedziałek, 26 maja 2014 · dodano: 05.06.2014 | Komentarze 10

Trzeci i ostatni dzień na Jurze jest znacznie bardziej męczący niż dwa poprzednie dni.

Jest to spowodowane przede wszystkim upałem. Po drugie dopiero teraz, w okolicach Olkusza, dochodzą podjazdy które zaczynamy odczuwać (wcześniej nie zauważyliśmy w sumie żadnych podjazdów, poza tym w Złożeńcu). Pierwszy to podjazd na Czubatkę w miejscowości Klucze. Ten jeszcze pokonujemy bo jest rano i jesteśmy jeszcze pełni sił. Natomiast już w Paczółtowicach pod samym Sanktuarium zsiadam z roweru, bo mam jakoś wrażenie, że mi łańcuch pęknie. Pod sam klasztor w Czernej też oczywiście nie podjeżdżam.

Tego dnia również trzymamy się cały czas czerwonego szlaku rowerowego. Tylko w Jaroszowcu odbijamy do Kluczy, by podziwiać Pustynię Błędowską z góry Czubatki, potem jednak wracamy do tego punktu i dalej kontynuujemy jazdę. Omijamy też szlak na odcinku z Zimnodołu do Zawad, bo z wygodnictwa wybieramy asfalt.

Początkowo, z Bydlina do Golczowic, szlak jest asfaltowy, następnie jednak aż do Rabsztyna biegnie lasem lub jego skrajem, więc jak to w jurajskich lasach jest momentami dość piaszczysty lub zarośnięty, ale da się jechać ino bardzo powoli to idzie ;-) Natomiast z Olsztyna prawie cały czas aż do Nawojowej Góry jest już asfalt, ale w takim upale nie powiedziałabym że jazda asfaltem jest przyjemna, choć wygodna, o ileż lepszy byłby jakiś twardy szuterek.

Trasa: Bydlin – Golczowice – Jaroszowiec – Klucze – Jaroszowiec – Rabsztyn – Olkusz – Zimnodół – Zawada – Racławice – Paczółtowice – Czerna – Krzeszowice – Tenczynek – Rudno – Nawojowa Góra

Park Krajobrazowy Orlich Gniazd - część małopolska

Widok na Pustynię Błędowską z góry Czubatki - na pierwszym planie część południowa porośnięta lasem, a dalej część północna © Monica

Pustynia Błędowska to największy w Polsce obszar lotnych piasków leżący na pograniczu Wyżyny Śląskiej i Wyżyny Olkuskiej. Historia powstania Pustyni wywodzi się z XIII i XIV w. kiedy przeprowadzany był na tym terenie na dużą skalę wyrąb lasów na potrzeby zlokalizowanych w pobliżu kopalni oraz hut srebra i ołowiu. Z uwagi na dogodne warunki geologiczne (występujące duże pokłady piasku pochodzenia lodowcowego) wytworzyły się na tym terenie sprzyjające warunki dla utworzenia wydm i muraw napiaskowych. Przez Pustynię, dzieląc ja na dwie części, płynie rzeka Biała Przemsza.

Chcemy zobaczyć tę pustynię bardziej z bliska więc schodzimy na sam dół.

Wreszcie jakaś woda ;-) Jest to jeden ze stawów leżących na skraju Pustyni, powstały w XIX w. w wyniku zalania zlokalizowanych tu kopalni rud żelaza. © Monica

Dochodzimy do Pustyni ale nie jest to ten widok którego oczekiwałam… Okazuje się że znacznie ciekawszy widoczek na Pustynię jest od strony Chechła. Tutaj mamy widok na część południową Pustyni, w większości porośniętą lasem.

Z zamku w Rabsztynie niewiele zostało po „potopie szwedzkim”. Ale to co zostało jest bardzo malownicze. Obecnie na tym zamku również trwają prace konserwatorskie i zabezpieczające.

Podczas postoju w Rabsztynie suszenie wypranych wczoraj ciuchów ;-)

Skałka wygląda imponująco, a ja nie wiedziałam że na niej znajduje się punkt widokowy, myślałam że resztki jakiegoś grodziska, gdyż miałam informacje nie o tych Racławicach, do których zmierzałam, ale o tych gdzie była bitwa pod Racławicami… ;-( Dopiero gdy we wsi zapytałam kogoś jak dojechać na Kopiec Kościuszki dowiedziałam się, że to nie w tych Racławicach… Ale i tak pewnie przez ten gorąc nie mielibyśmy chęci się na nią wspinać…

Zabytkowa dzwonnica i kościół w Racławicach

Kościół w Racławicach jest drewniany, późnogotycki z 1511r. podobno z niezwykle cennym gotyckim i barokowym wyposażeniu i wystroju . Niestety nie udało nam się do niego wejść, gdyż ksiądz gdzieś wyjechał, a pani od zabytków nie miała tego dnia kluczy.

Kolejny piękny drewniany kościół. Również gotycki, wzniesiony ok. 1510r. Wyposażenie gotyckie i barokowe. Szczególnie cenny jest obraz Madonny z Dzieciątkiem namalowany między 1460-70r. w warsztatach krakowskich.

Źródło św. Eliasza (tzw. Źródło Miłości) w Dolinie Eliaszówki

Klasztor OO. Karmelitów pw. św. Proroka Eliasza w Czernej

Klasztor OO. Karmelitów w Czernej znajduje się w rezerwacie przyrody Dolina Eliaszówki na wzgórzu o wysokości 430 m.n.p.m.
Został on ufundowany w 1629r. przez Agnieszkę z Tęczyńskich Firlejową. Wyposażenie kościoła jest barokowe, wykonane z czarnego marmuru wydobywanego w pobliskim Dębniku. (Szkoda że nie pomyślałam aby odwiedzić kopalnie w Dębniku).

Klasztor w Czernej - Sanktuarium Matki Boskiej Szkaplerznej

Ołtarz boczny z obrazem Matki Boskiej Szkaplerznej pochodzącym z XVII w. i koronowanym koronami papieskimi w 1988r.

Neogotycki kościół pw. św Marcina w Krzeszowicach

Na Zamku Tęczyn trwają obecnie prace zabezpieczające prowadzone przez Gminę Krzeszowice, ale nie wiadomo jak dalej potoczą się jego losy…

Na początku XXI w. zamek popadał w coraz większą ruinę w związku ze sporami kompetencyjnymi między różnymi szczeblami administracji publicznej. W 2009 wydana została decyzja w sprawie unieważnienia decyzji o odebraniu zamku rodzinie Potockich w ramach reformy rolnej w 1944, jej wykonanie zostało jednak wstrzymane. W 2008r. powstało obywatelskie Stowarzyszenie "Ratuj Tenczyn", którego celem stało się nagłośnienie sytuacji zamku i zmuszenie władz lokalnych oraz centralnych do realizacji ich obowiązków wynikających z przepisów o ochronie zabytków. W 2009r. z uwagi na zły stan techniczny zamku, został on zamknięty dla zwiedzających. W 2010r. gmina, będąca administratorem zamku, uzyskała środki i rozpoczęła częściowe zabezpieczanie ruin. Dzięki pracom zabezpieczającym proces niszczenia ruin udało się zastopować. Pomimo tego, że zamek ciągle wymaga ogromnych nakładów finansowych istnieje nadzieja, że zamek uda się uratować, z tym że potrzebne będzie trójstronne porozumienie między gminą, Skarbem Państwa i spadkobiercami Adama Potockiego.

Kategoria W towarzystwie, Wyjazdy kilkudniowe, 51-100 km, Jura, Beskid Makowski

DST 63.00km
Sprzęt Kross Trans Alp
Aktywność Jazda na rowerze

Jura: Hucisko - Bydlin dz. 2

Niedziela, 25 maja 2014 · dodano: 03.06.2014 | Komentarze 11

Drugi dzień na Jurze to był zdaje się najlżejszy dzień z całego wyjazdu.
Pogoda dopisała, początkowo było zachmurzone, choć ciepło, ale stopniowo wypogadzało się coraz bardziej. Deszcze przyszły dopiero w nocy.

Odwiedziliśmy kilka jurajskich zamków i kolejne ciekawe ostańce. Najwięcej czasu spędziliśmy na zamkach w Bobolicach i Podzamczu, gdyż te zamki są udostępnione do zwiedzania. Mimo tego zabrakło nam czasu na odwiedziny Smolenia i z bólem serca, po dojeździe do Złożeńca, postanowiłam zawrócić w kierunku Krzywopłotów.

Tego dnia trzymaliśmy się cały czas czerwonego szlaku rowerowego. Zaczęliśmy od Mirowa, do którego udaliśmy się przez Kotowice, gdyż chciałam tam spędzić trochę więcej czasu niż szybki wieczorny przelot dnia poprzedniego. W Mirowie zamarzyło mi się, by udać się do Bobolic skalnym grzbietem łączącym oba te zamki. Okazał się to pomysł trochę szalony, bo przeprawa rowerem tym szlakiem była bardzo ciężka: wąsko i skaliście, ciężko było prowadzić rower. Po iluś tam metrach przeprawy zdecydowaliśmy jednak zawrócić, ale najpierw postanowiliśmy zostawić rowery i pójść kawałek dalej pieszo, by zobaczyć z bliska skały, po której wspinali się alpiniści. Wtedy okazało się że szlak od tego momentu ulega znacznej poprawie, ponadto w oddali wyłonił się też już w zamek w Bobolicach. Byliśmy co najmniej w połowie trasy, więc zawracanie nie miało sensu, dlatego poszliśmy a nawet pojechaliśmy tym szlakiem dalej. Było rano, mieliśmy dużo sił, więc mogliśmy sobie pozwolić na taki mały hardkor ;-)

Trasa: Hucisko - Kotowice - Mirów - Bobolice - Zdów - Podlesice - Morsko - Skarżyce - Żerkowice - Karlin - Bzów - Podzamcze - Ryczów - Złożeniec - Krzywopłoty - Bydlin

Pierwsze wzmianki o zamku w Mirowie pochodzą z 1405r., kiedy był własnością Koziegłowskich. Z czasem przechodził w ręce kolejnych rodów rycerskich. Zamek Mirów mocno ucierpiał podczas „potopu szwedzkiego” kiedy zniszczono znaczną część murów. Od tego czasu powoli popadał w ruinę i ostatecznie został opuszczony w 1787r. Obecnie od niedawna jest własnością braci Laseckich i podobnie jak zamek w Bobolicach poddawany jest rekonstrukcji.

Zamek w Bobolicach, podobnie jak większość jurajskich warowni, powstał jako murowana twierdza za czasów Kazimierza Wielkiego (wcześniej prawdopodobnie istniał tu drewniany gród), a zaczął popadać w ruinę po zniszczeniach potopu szwedzkiego. Już w 1683r. gdy król Jan III Sobieski zatrzymał się tu w marszu na Wiedeń, musiał nocować w namiocie pod zamkiem, gdyż ten nie nadawał się do zamieszkania. Aktualnie właścicielami zamku są bracia Laseccy, którzy poddali go rekonstrukcji i udostępnili do zwiedzania.

Z Bobolic przez Rezerwat "Góra Zborów" udajemy się do Morska.

Skałki wspinaczkowe w rezerwacie Góra Zborów

Szlak rowerowy do Morska okazał się bardzo piaszczysty. Pchanie było nieuniknione. Pod zamkiem w Morsku natknęliśmy się na trzech rowerzystów, którzy zapytali się nas jak nam się jechało tym szlakiem. Odpowiadamy, że fajnie się nim szło ;-) Na to oni, że też nim szli. Uznałam, że skoro oni na rowerach MTB i bez bagaży szli tym szlakiem, to my jesteśmy w pewnym sensie usprawiedliwieni... ;-)

Z zamku w Morsku zachowały się jedynie resztki muru na wapiennej skale. W 1927r. teren z ruinami zamku zakupił architekt Witold Czeczot i dobudował do istniejących ruin stylowy kamienny dom. Obecnie wokół zamku istnieje całoroczny ośrodek wypoczynkowy.

Z Morska docieramy do Zawiercia-Skarżyce gdzie znajduje się piękne Sanktuarium maryjne.

Sanktuarium Matki Boskiej Skarżyckiej w Skarżycach

Sanktuarium w Skarżycach jest szczególnie urocze, takie jurajskie. Kościół został zbudowany w 1583r. z jurajskiego kamienia na zrębach średniowiecznej wieży obronnej i przyległej do niej kaplicy. Swą obecną, oryginalną formę zyskał w 1610r. poprzez dobudowę trzech absyd symbolizujących św. Trójcę.

Wnętrze Sanktuarium - po lewej obraz Matki Boskiej Skarżyckiej

Następnie udajemy się przez Żerkowice, Karlin i Bzów do Podzamcza.

Wreszcie docieramy pod zamek. W pierwszym momencie mamy jednak ochotę uciec, taki jest tam hałas spowodowany tłumem ludzi i bębnami jakiejś wioski indiańskiej ;-( Też mi pomysły z takimi wioskami, przecież człowiek chce odpoczywać w ciszy a nie w takim hałasie. Mimo to przełamujemy się i nie uciekamy, bo zamek wart jest obejrzenia. Jest ogromny i obejście go wraz z salą tortur w naszym dość szybkim tempie zajmuje nam prawie godzinę.

Zamek „Ogrodzieniec” w Podzamczu jest największym spośród jurajskich warowni. Jest położony na najwyższym wzniesieniu Jury Krakowsko-Częstochowskiej – górze Janowskiego. Jego historia jest podobna do historii wcześniejszych zamków. Po II wojnie światowej został poddany pracom remontowo-zabezpieczającym. Obecnie jako trwała ruina jest udostępniony do zwiedzania.

Gdy ruszamy spod zamku znów natykamy się na rowerzystów spod Morska, a właściwie oni na nas, bo my już na ludzi nie zwracamy uwagi, chcemy już stąd jechać dalej. Proponują nam grilla o ile mamy swoje kiełbaski. Ale gdzież tam my i kiełbaski, u nas właśnie bardzo słabo z zaopatrzeniem żywnościowym, jakoś na naszej trasie słabo ze sklepami, a jak są to mały wybór, zresztą niedziela. W Podzamczu rozglądamy się za jakimś sklepem ale nic nie znajdujemy, może zresztą przez ten tłum ludzi, chcemy już stąd uciec. Dopiero w Złożeńcu wspinamy się specjalnie na sporą górkę po to tylko by podjechać do sklepu i kupić coś na kolację, a już w poniedziałek rano zrobi się jakieś porządniejsze zakupy.

Na wzgórzu w Bydlinie znajdują się ruiny budowli, które przeszły burzliwe dzieje: początkowo była tu strażnica obronna, następnie została zamieniona na kościół, potem zbór ariański, następnie znów kościół katolicki. Poza tym na terenie wzgórza znajdują się ślady okopów, w których legiony polskie stoczyły z wojskami rosyjskimi w listopadzie 1914r. tzw. bitwę pod Krzywopłotami.

W Bydlinie nie mieliśmy problemów ze znalezieniem naszego noclegu.

Kategoria W towarzystwie, Wyjazdy kilkudniowe, 51-100 km, Jura, Beskid Makowski